Tα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους έχουν θιγεί σκληρά από τις μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων ετών σε κάθε επίπεδο (ασφαλιστικό, εργασιακό, κράτος πρόνοιας, υγεία κτλ.) με αποτέλεσμα να βιώνουν τεράστια ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον.    Οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι ζούμε εν μέσω μίας διαδικασίας ραγδαίας υποχώρησης του κοινωνικού κράτους. Υπό αυτό το πρίσμα

Η σύνταξη δεν αποτελεί επίδομα αναπηρίας για να παίζει ρόλο η βαρύτητα της αναπηρίας, όπως παίζει ρόλο όταν πρόκειται για τα επιδόματα. Πρέπει να δίδεται ανεξαρτήτως χρόνου ασφάλισης και ποσοστού αναπηρίας για να διασφαλιστεί ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης.

Επίσης, η οικογένεια σηκώνει το βάρος της στήριξης των ατόμων με βαριά αναπηρία, για αυτό θα πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμναγια τη στήριξή τους, ώστε η οικογένεια να προστατέψει το μέλος με αναπηρία μέσα στο σπίτι.

Δυστυχώς, ούτε κατά τη διάρκεια της δημόσιας διαβούλευσης, ούτε κατά τη διάρκεια της ανάρτησης, ούτε κατά τη διάρκεια της κατάθεσης του νομοσχεδίου στην Επιτροπή, το υπουργείο Εργασίας έλαβε υπόψη του τις παρατηρήσεις και τα αιτήματα της πλέον ευάλωτης κοινωνικής ομάδας, των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους. Υπό αυτό το πρίσμα το νέο ασφαλιστικό θα δημιουργήσει περισσότερη φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό και διακρίσεις.

Το Υπουργείο και η Πολιτεία οφείλουν, με υπευθυνότητα, να μελετήσουν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, με χρόνιες και οι οικογένειες τους και λάβουν υπόψη τους τις εμπεριστατωμένες προτάσεις και τα αιτήματα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ) και της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων όπως:

Την θέσπιση μόνιμου μηχανισμού στήριξης των χαμηλοσυνταξιούχων με αναπηρία.

Την ευρεία αναμόρφωση του ν.4387/2016 (ΦΕΚ 85 τ. Α’) με τον οποίο έχουν καταργηθεί σημαντικά δικαιώματα και παροχές στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης των ατόμων με αναπηρία, με χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους και έχουν θεσπιστεί άδικες διατάξεις, όπως η διάταξη των άρθρων 7 και 27, η οποία αφορά στην αναλογική μείωση του ποσού της εθνικής σύνταξης βάσει του ποσοστού αναπηρίας του δικαιούχου.

Την κατάργηση των μειώσεων στις επικουρικές συντάξεις και στο εφάπαξ των ατόμων με αναπηρία

Την αποκατάσταση των αδικιών που έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι αναπηρίας και γήρατος του ιδιωτικού τομέα με την ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων.

Την επαναφορά ευνοϊκών ρυθμίσεων οι οποίες αφορούν στη συνταξιοδότηση των γονέων/ συζύγων/ αδελφών που έχουν στη φροντίδα τους άτομα με βαριά αναπηρία.

Εξαιτίας όλων των ανωτέρω, ο αναπηρικός χώρος βρίσκεται σε αναστάτωση καθώς οι αρνητικές επιπτώσεις από το επικείμενο νομοσχέδιο θα έχουν άμεσο και οδυνηρό αντίκτυπο στις συνθήκες διαβίωσής του και στην διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς του.

Η Πολιτεία οφείλει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να πράξει τα δέοντα προκειμένου να προστατευτούν τα κεκτημένα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, με χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους  εξαιρώντας τα από κάθε είδους μέτρα  που θα τα οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα σε περαιτέρω εξαθλίωση.

Αντώνης Χαροκόπος

Περιφερειακός
Σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας

Γ’ Αντιπρόεδρος
Ε.Σ.Α.μεΑ