Το θαλάσσιο μέτωπο της Πάτρας, δυστυχώς κινδυνεύει εδώ και πολλά χρόνια να χαθεί λόγω συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών αλλά κυρίως, λόγω της απουσίας αλληλεγγύης μεταξύ των παρατάξεων ούτως ώστε να διεκδικηθεί σωστά και να δοθεί από την πολιτεία το «πράσινο φως» για την ουσιαστική αξιοποίησή του.

Έτσι, μια ολόκληρη πόλη παραμένει «όμηρος» μιας παρατεταμένης αβεβαιότητας για το τι μέλλει γενέσθαι με το παραλιακό μέτωπο χάνοντας πολλαπλά οφέλη.

Η Πάτρα είναι μια παραθαλάσσια πόλη και το λιμάνι,  που είναι η πνοή της, θα πρέπει να ανήκει στους Πατρινούς. Το να περιφράξουν την παραλιακή ζώνη με ψηλά τείχη και να ιδιωτικοποιηθεί ο χώρος αφενός θα αποτελέσει ένα τερατούργημα, αφετέρου μια πόλη με λιμάνι… θα είναι μια πόλη χωρίς λιμάνι, ενώ την ίδια στιγμή θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ο χώρος από τη Β. Ηπείρου μέχρι και τον ποταμό Μείλιχο ώστε να λαμβάνουν χώρα  διάφορες ψυχαγωγικές, αθλητικές και πολιτιστικές δράσεις. Μπορεί να γίνει ένας πραγματικός πνεύμονας αναψυχής για τους κατοίκους της Πάτρας αλλά και για τους επισκέπτες αυτής, χωρίς μεγάλο κόστος αλλά μέσα από συλλογικές προσπάθειες.

Η διεκδίκηση του θαλάσσιου μετώπου, από την άλλη πλευρά,  για να παραμείνει στους πολίτες  κρατεί πολλά χρόνια, με σκληρούς αγώνες, ενστάσεις, προτάσεις και υποσχέσεις που τώρα κινδυνεύουν να ακυρωθούν.

Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας μέσω σχετικού ψηφίσματος επαναφέρει πάλι αυτό το σοβαρό θέμα του θαλασσίου μετώπου με στόχο τη επίλυσή του και βεβαίως στηρίζω αυτή την προσπάθεια. Για να πετύχει, όμως, αυτή η διεκδίκηση, η οποία είναι απαίτηση των Πατρινών και των τοπικών φορέων,  πρέπει όλες οι κομματικές παρατάξεις να κατεβούν ενωμένες  όχι με διαφοροποιήσεις και πολιτικάντικες δικαιολογίες, αναλόγως των καιροσκοπικών και κοντόφθαλμων συμφερόντων τους.

Η Πάτρα είναι παραλιακή Πόλη και απαιτεί το θαλάσσιο μέτωπο για τους Πατρινούς πολίτες και όσους ζουν σε αυτή.

Οι πολίτες της διεκδικούν και απαιτούν, μια ανθρώπινη πόλη, όπως γεννήθηκαν, έζησαν και παρέλαβαν από τους παππούδες και τους γονείς τους.