Κάθε Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, έχει καθιερωθεί να εορτάζεται η ημέρα της Μητέρας, η οποία βιολογική και μη, αποτελεί ίσως την πιο σημαντική παρουσία στη ζωή του ανθρώπου. Η εμπειρία της μητρότητας μπορεί να είναι διαφορετική για κάθε γυναίκα, η κοινωνική της αξία όμως παραμένει αδιαπραγμάτευτη, όχι μόνο ως φυσικό γεγονός, αλλά και ως κατεξοχήν έννοια που εγγυάται τη συνέχιση της ζωής, δημιουργώντας άρρηκτους δεσμούς της επόμενης με την προηγούμενη γενιά.

Ενδεχομένως, στο μυαλό πολλών, ο εορτασμός αυτής της ημέρας να  αποτελεί μία εμπορευματοποιημένη γιορτή που έχουν την τιμητική τους τα λουλούδια, τα γλυκά και παντός είδους δώρα. Προσωπικά, θεωρώ, πως ο καθένας μας επιλέγει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, πως θα τιμήσει την μητέρα του. Η ουσία, για μένα, είναι να αντιληφθούμε και να τιμήσουμε τους αδιάκοπους, καθημερινούς κόπους και αγώνες κάθε μητέρας και  να αναγνωρίζουμε με σεβασμό την πολύτιμη προσφορά της. Επίσης, να σκεφτούμε  παραπέρα, την μητέρα μετανάστρια, την μητέρα-γονέα ατόμου με αναπηρία, την μητέρα, πρώην τοξικομανής, που παλεύει για την κοινωνική της επανένταξη, την μητέρα…

Για πολλούς από εμάς, η λέξη μητέρα μας φέρνει στο νου τις λέξεις: πάντα παρούσα, άνευ όρων αγάπη, πυλώνας, σημείο αναφοράς, καταφύγιο…

Στην κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα, η ζωή για τις μητέρες μπορεί να είναι καλύτερη σε κάποιες χώρες, χειρότερη σε άλλες, ανάλογα με το επίπεδο κοινωνικού κράτους και τον συντηρητισμό της εκάστοτε κοινωνίας. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως πολλές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας περίθαλψης, διαβίωσης και επιβίωσης.

Η σχέση μητέρας –παιδιού είναι η πρώτη και η σημαντικότερη διαπροσωπική σχέση που σχηματίζεται στη ζωή του ανθρώπου. Η ποιότητα του δεσμού μητέρας-παιδιού ενέχει καταλυτικό ρόλο στην ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Πάνω στη σχέση αυτή οικοδομούνται και βασίζονται πολλές από τις περαιτέρω διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις και εξαρτάται ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της ζωής του παιδιού.

Στην καθημερινή μου επαφή και συζήτηση με μητέρες, παρατηρώ πως παρά τις δυσχερείς κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, αυτές συνεχίζουν να προσπαθούν, να διεκδικούν, να  προγραμματίζουν, να επιζητούν ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια τους, να μην εγκαταλείπουν τα πιστεύω τους και να προχωρούν μπροστά με στόχο της εξέλιξή τους ως μέλη της κοινωνίας. Οι ρόλοι που αναλαμβάνουν είναι πολλαπλοί και πολυσήμαντοι. Επομένως, το σημαντικότερο δώρο που οφείλουμε να προσφέρουμε είναι το συνεχές και ειλικρινές ενδιαφέρον και τον σεβασμό στο πρόσωπο τους.

Αντώνης Χαροκόπος

Βοηθός Περιφερειάρχη σε
θέματα Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Γ’ Αντιπρόεδρος
Ε.Σ.Α.μεΑ.

Υποψήφιος Περιφερειακός
Σύμβουλος Π.Ε. Αχαΐας